معنی قفل گر در فرهنگ فارسی عمید

کسی که قفل و کلید می سازد، قفل ساز

معنی قفل گر در لغت نامه دهخدا

قفل ساز. آنکه قفل ها بسازد. (آنندراج) :، بر دکان قفل گر خواهم گذشت، قفلی ازبهر دکان خواهم گزید.، خاقانی.، وآن قفل گر که بود کلید سرای علم، کردی چو حلقه بر در فرمانش التزام.، خاقانی.، تا دلم شد بستۀ زنجیر زلف قفل گر، رو در آن در می نهم چون قفل هر شب تا سحر.، سیفی (از آنندراج).، و رجوع به قفل سازشود

معنی قفل گر - جستجوی لغت در جدول جو

قفل گر

فرهنگ فارسی عمید

قفل گر

لغت نامه دهخدا

قفل گر

فرهنگ لغت هوشیار

قزل گز

راش، درختی جنگلی با ساقه قطور، برگ های ضخیم و گل های خوشه ای که چوب آن در صنعت کاربرد دارد، الاش، چلر، الش، قزل آغاج، چهلر، مرس، آلش، آلاش، قزل آغاجغ، راج، آلوش

فرهنگ فارسی عمید

کفش گر

کفش دوز، کسی که کفش می دوزد

فرهنگ فارسی عمید

نیل گر

رنگرزی که چیزی را با نیل رنگ می کند

فرهنگ فارسی عمید

دف گر

(دَ گَ)

دفّاف. (از دهار)

لغت نامه دهخدا

تل گر

(تُ گَ)

دهی از دهستان همایجان است که در بخش اردکان شهرستان شیراز واقع است و 262 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

نیل گر

(گَ)

نیل کار. کسی که با نیل رنگ می کند. (ناظم الاطباء). صباغ. رنگرز. (یادداشت مؤلف) :
نیلگر یاری وز غم بر من
نیلگون کرده ای جهان یکسر.
مسعودسعد

لغت نامه دهخدا

لعل گر

(لَ گَ)

کنایه از ایجادکننده لعل. (آنندراج). سازندۀ لعل:
سنبل او سنبلۀ روزتاب
گوهر او لعل گر آفتاب.
نظامی.
لعل فشان ساقی زرین کمر
گشته چو خورشید فلک لعل گر.
میرخسرو (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

سفت گر

(سُ گَ)

مرکّب از: سفت ’سفتن’ + گر، پسوند شغل و مبالغه، (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین)، شخصی را گویند که مروارید و مرجان و امثال سوراخ میکند. (برهان) (انجمن آرای ناصری)

لغت نامه دهخدا

قفل دار

(پَ نَ / نِ)

گنج دار. خزانه دار:
به قارونی قفل داران گنج
طمع دارم اندازۀ دسترنج.
نظامی

لغت نامه دهخدا

بیل گر

(گَ)

مرکّب از: بیل + گر، سحاء. آنکه خاک و گل را از زمین رندد و باغبان که از بیل خیابان و غیره را آرایش دهد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

گل گر

(گِ گَ)

طیان. (مهذب الاسماء). بنا. راز. گلگیر. گلکار:
همان گل گران را ز نو بار داد
همان خانه ها کرد و خوشه نهاد.
شمسی (یوسف و زلیخا).
چو بر گل گران بدره ها بخش کرد
همه رنگ رخسارشان رخش کرد.
شمسی (یوسف و زلیخا).
مرد سقا و گل گر و حمال
هر سه وان را دلیل دان بر مال.
سنایی.
کز خاک گور خانه ما خشتها کنند
وآن خاک و خشت دستکش گل گران شود.
سعدی

لغت نامه دهخدا

قال گر

(گَ)

مصفاکننده. (ایوب 22:30 مزامیر 66:10 امثال سلیمان 17:3 اشعیا 1048) : فلزات گرانبها را قال گر مصفا کرده چرک آنها را جدا ساخته یعنی فلز مذکور را به توسط حرارت گداخته سرب یا ملح قلی بر آن افزوده اشیاء مذکوره با مواد دیگر متحدگشته خود فلز خالص و پاک میشود. اسباب این کار دم وکوره است. قال گر نقره با کمال مواظبت بکار خود مشغول میشود و نهایت مواظبت و مراقبت را در آن بکار میبرد وقتی این فلز بچرخ افتاده قال گر صورت خود را در آن مشاهده نماید آن وقت میداند که عمل کامل و تمام است. (کتاب ملاکی 3:3 کتاب اشعیا 1:25، ارمیا 6:29، کتاب زکریا 13:9). و مسیح نیز قوم خود را بهمین طور از آلایش و خباثت گناه پاک و مقدس میسازد. (رسالۀ رومیان 8:29، رسالۀ عبرانیان 12:20) (قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا